Alvin den Otter (33) werkt als schoenontwerper bij Mascolori in Rotterdam. 

Negen jaar lang werkte Alvin bij een kledingzaak, waar hij naar eigen zeggen “een beetje te lang is blijven hangen.” Naast die baan studeerde hij fotografie aan de Fotovakschool in Rotterdam. Met het idee om een droomcarrière te maken. Maar zijn gezondheid speelde hem in die periode parten. “Ik kwam erachter dat ik ADHD heb, wat me in het dagelijks leven en met name mijn werk blokkeerde. Luide muziek, drukte en het constant switchen van taken in de winkel waren voor mij bijvoorbeeld enorm onhandig. Ik werd steeds ongelukkiger en belandde na mijn studie in een burn-out.”

Kleur
Er volgde een lange periode van herstel, waarin Alvin hard aan zichzelf werkte. Totdat hij na vijf jaar het punt bereikte waarop hij werk weer zag zitten. “Hoewel ik niet goed wist wat ik wilde, alleen dat het iets met kleur moest zijn. In een grijs verleden had ik al eens bij Mascolori gesolliciteerd, maar daar hadden ze op dat moment niemand nodig. Toch leek het me nog steeds heel leuk om daar te werken. Mijn jobcoach heeft toen een gesprek voor me weten te regelen.” 

Alvin ging kort daarna als stagiair bij Mascolori aan de slag. “Ik kreeg al snel grote opdrachten. Ik mocht bijvoorbeeld schoenen ontwerpen voor minister Hugo de Jonge en het Rotterdamse Luxor Theater. Supergaaf. Vervolgens raakte ik door de coronalockdowns even uit beeld, maar werd na een half jaar gelukkig weer aangenomen. Nu ontwerp ik, geef ik advies aan klanten en houd het posten op de social media bij.”

Eigen invloed
Alvin dankt het mede aan zijn werkgever dat hij uit deze donkere periode is gekomen. “Ik had niet per se de vereisten voor deze baan, maar ze hebben me hier echt een kans gegeven. Op basis daarvan heb ik mezelf kunnen bewijzen en ontwikkelen, en dat zorgt voor een groot loyaliteitsgevoel. Eigenlijk heeft deze baan nooit als werk gevoeld, absoluut niet. Ik ben daarom trots op wat ik de afgelopen jaren heb bereikt, en het is leuk om te zien wat mijn invloed op de collectie is. Ik voeg hier daadwerkelijk iets toe en zie een stukje van mezelf terug.” 

Werken geen straf
Hoe het er later voor Alvin uitziet, houdt hem nauwelijks bezig. Hij blijft in ieder geval doorwerken zolang het leuk is. “Ik weet het, dit klinkt helemaal niet verstandig, maar ik probeer zo min mogelijk bij mijn pensioen stil te staan. Als ik op mijn zeventigste nog steeds voldoening uit mijn werk haal, waarom zou ik er dan mee stoppen? Ik denk dat je alleen uitkijkt naar je pensioen als werk een straf is. Het heeft zelfs iets verdrietigs om er nu al bij stil te staan. Wie weet zet ik op mijn zestigste nog wel iets nieuws op. Ik houd van werken. Sterker nog, ik kom nooit aan mijn vakantiedagen toe.”

(Dit artikel verscheen tevens in Jij&Wij Magazine.)